ആന 11 : പീപ്പിള്‍സ് മാര്‍ച്ച് ഗോവിന്ദന്‍കുട്ടി

കേരളത്തിലെ മാവോയിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഒരു താത്വികാചാര്യനും പത്രാധിപരുമായ വൃദ്ധനായ ഈ മനുഷ്യനെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു - ഇന്നലെ രാത്രി ഒരു ന്യൂസ് ചാനലില്‍ ഒരു ഞൊടിയിടക്കാഴ്ച്ചയായി വന്ന് ഉഷാറില്‍ രണ്ടു വര്‍ത്താനോം പറഞ്ഞ് അങ്ങേര് മറയും വരെ.
പാവം സമയത്തിനെ ജോയിന്റ് വെഞ്ചറായി അടിച്ചുകൊല്ലാമല്ലൊ എന്ന മോഹവുമായി എത്തിയ സന്ദര്‍ശകനെ പിണക്കാതെ പുറത്താക്കി ശബ്ദമില്ലാതെ പടിയടച്ച് പിണ്ഡോം വെച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ്, ഒരു രണ്ടു മിനിറ്റ് കരകുരവരയില്‍ വിപ്ലവകരിയെ തീര്‍ത്ത്, പീപ്പിള്‍സ് ഓണ്‍ലൈന്‍ എന്ന സഹയാത്രികസംഘടനയ്ക്ക് അയച്ചുകൊടുത്താലോ എന്നു പെട്ടെന്നു തോന്നിയത് . ജി-മെയില്‍ എന്ന ചുഴലിക്കാറ്റ് എന്റെ പടത്തിനെയുംകൊണ്ട് പറപറക്കുന്നത് കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്ന് തിരികെ വന്നു നോക്കുമ്പോള്‍, അതാ മറ്റൊരു ചാനലില്‍ വീണ്ടും ആ വൃദ്ധന്‍ ഉഷാര്‍ ! ഞാന്‍ ഒന്നു കൂടി നോക്കി. അതേ നോട്ടം തന്നെ തെല്ലു മുമ്പും അയച്ചതായിരുന്നു. അപ്പൊ, കണ്ടില്ല - കീഴ്ച്ചുണ്ടിനു താഴെ താടി വരെ ഒരു ചെറുവട്ടഠിനകത്ത് രോമമില്ലായിരുന്നു ! കഷ്ടം ! പടം ഇനിയെന്റെയല്ല, നിങ്ങട്യല്ലെ....

ഇച്ഛാഭംഗം ശബ്ദമില്ലാതെ വന്ന് ഒന്നു പാളിനോക്കി ചൂളമടിച്ച് കടന്നുപോയി. ഉള്ളില്‍ ചിരിയാണ് വന്നത്. ഈ പൂച്ചക്കണ്ണുകള്‍ കാഴ്ച്ചയുടെ മോശം അളവുപാത്രങ്ങളാണെന്ന സത്യം പലരും സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. നോക്കൂ, ഇടതൂര്‍ന്ന വെള്ളമുടിത്താടികളും ധാരാളം കുണ്ടും കുഴികളും ഉള്ള നീളന്‍ മുഖവും പണി എളുപ്പമാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും ഒരിടത്ത് പിഴച്ചു. നാലു രോമം വരയ്ക്കാഞ്ഞാല്‍ അത് വെറും മറ്റൊരു വൃദ്ധനായിപ്പോകും. ഈ പ്രകൃതി ! 600 കോടി മനുഷ്യരുടെ മുഖമൊപ്പിയെടുക്കാന്‍ വേണ്ട അത്രയും ജ്യാമിതീയസൂത്രങ്ങള്‍ ആ മുഖങ്ങളില്‍ത്തന്നെ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിരിക്കയല്ലെ. ഞാനെന്തറിയുന്നൂ ! പോയ 400 കൊല്ലങ്ങളില്‍‍ തൊണ്ണൂറോളം സസ്തനികള്‍ നാമാവശേഷമായത്രെ. വലുതും ചെറുതുമായ ഇരുപത്തേഴായിരത്തോളം ജീവജാലങ്ങള്‍ എല്ലാക്കൊല്ലവും എന്നേയ്ക്കുമായി മണ്മറഞ്ഞു പോകുന്നുവത്രെ. അവയോരോന്നിലേയും ലക്ഷക്കണക്കിന് ‘മനുഷ്യര്‍’ , അവരുടെ ഒരു ചെറുകൂട്ടം സഹചാരികള്‍ക്കും ഇരകള്‍ക്കും ശത്രുക്കള്‍ക്കും മാത്രം പൊളിക്കാവുന്ന അടയാളങ്ങളായി എനിക്കു മുഖം കാണിക്കാതെ ജീവിച്ചു, പിന്നെ മറഞ്ഞു. ആ അടയാളങ്ങള്‍ ഏതു ഭാഷയിലായിരുന്നു ? എത്രയെത്ര നേരത്തെ നോട്ടത്തിലാണ് ഒരു കൊച്ചുകുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്ത് ഒരടയാളമെങ്കിലും തെളിയുന്നതെന്നോ ! ................ ഇവിടെ , 20 കൊല്ലം ചെറുപ്പക്കാരനായ എന്നെ നോക്കി ഇതാ, കരുത്തനായ ആ വൃദ്ധന്‍ പരിഹസിക്കാതെ ചിരിക്കുന്നു.

ഗോവിന്ദന്‍കുട്ടിയെപ്പോലുള്ള ആയിരങ്ങള്‍ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭരണകൂട ഭീകരതയുടെ, മനസ്സിനെ ച്ഛിന്നഭിന്നമാക്കുന്ന പേടിപ്പിക്കലുകള്‍ ഊഹിച്ചെടുക്കാന്‍ എന്നെ നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നത് , ഒരുവിധം പ്രാപ്തനാക്കുന്നത്, ക്ലൌസ്ട്രോഫോബിയ എന്നില്‍ സ്ഥിരമായി നിക്ഷേപിച്ച പേടിയുടെ വിത്തുകളാണ്. നിര്‍ദ്ദോഷമെന്നു തോന്നുന്ന ഏകാന്തത‍ തരുന്ന ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന ഭ്രമകല്പനകള്‍ ഇന്ന് ഞാനൊന്നു നിനച്ചാല്‍ വിളിപ്പുറത്തു വരും.

ഓരോ വളവിലും പതുങ്ങിയിരിക്കുന്ന ഉന്മാദത്തിന്റെ പിശാചുക്കളെ ഈ വൃദ്ധന്‍, അങ്ങനെ എത്രയോ ഒറ്റപ്പെട്ട മനുഷ്യര്‍, ചെറുത്തു തോല്‍പ്പിക്കുന്നു എന്ന എന്റെ എന്നുമുള്ള അത്ഭുതം വരയ്ക്കാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടാ ഗോവിന്ദന്‍ കുട്ടിയെ ഞാന്‍ ഇന്നലെ അത്ര പെട്ടെന്ന് വരച്ചത് .